تنهايي من بود ، صدا زد سهراب

                                           

                                        تو كجايي سهراب !؟

                                                 

                                                  پنجره ، فكر ، هوا ، عشق ، زمين را كشتند

 

 

مردمان گند به بار آوردند

                          

                          بگذار بميرند ، شقايق به درك !

                                                            آب را گل بكنند ، زير باران نروند

 

تو كجايي سهراب ؟

                     تنهايي من با تو سخنها دارد

                                                       چه دلت خوش بود !

                                                                          گل كردن آب ، خون كردن دل ، تو كدامي سهراب؟

 

اهل عرفان بودي

                  شعرهايت هم بوي گل مي داد

                                          پيشه ات نقش كشيدن ز پر ساده ي يك  كفتر بود

                                                                                        اعدام گل سرخ به حكم دل شبدر بود

تو كجايي سهراب ؟

             به ، خدا بر خورده

                          و دگر نيست در اين نزديكي

                                                            شايد هم خشم گرفته ز خدايان زمين

                                                              و رها کرده بشر را به تگ ظلمت یلدایی خویش

 تو كجايي سهراب ؟

                كفتران زاغ شدند

                                     و سپيدار شده برج گناه

                                                                رود را هم كه نگو شده درياي نفاق

                                                                              و فقط درويش است كه به شعر تو وفا دارد

دل مردم شده جنگل سهراب

                    اعتصاب است درون قفس كركس

                                                  شايد هم آه قناري او را كشت

تو كجايي سهراب ؟

                  به دو رنگي همه دلبسته شدند   

                                    مردها هم همه دنبال اساطير فساد

                                               زن اينجا شده سرشار، به سرشاري يك خوشه حجاب مسموم!

زندگي بال وپرش سوخت كجايي سهراب ؟

                           مرگ هم خط و نشان مي كشد از روزنه ي ترس و هراس

                                                                               زندگي چيست ، تو مي داني ؟

جمع تنهايي من با غم تنهايي توست

                                       يا كه تفريق خدا از دل بيچاره ماست

                                                                        زندگي گرمي نفت است به يخبندي جنگ                                                                                 

انفجار دل بمبي سر همسايه ي ماست !

                                موشك كفش به سمت سر تنديس ستم

                                                             يورش تانك يهود است به سمت زيتون

                                                                      نسبت فانتوم و سنگ است به کسرانصاف

زندگي شيون مادر درد است 

                                ز خشم رگبار

                                               گريه كودك مرگ است به زير چادر

 تو كجايي سهراب ؟

                    که ضرار است تمام مسجد

                                              و نمازي است پر از تزوير

                                                             به وضويي كه گمانم همه از رود خروشان رياست

 تو كجايي سهراب ؟

        و ندايي كه درونم مي جوشد

                  كه خدا در دل طغياني ما مي پوسد

                          متاسف شده است و نگاه غضب آلود به عصيان زمين مي دوزد

تو كجايي سهراب ؟

               دور تنهايي خود سيم كشيدم

                                 تا جسارت نكند هيچ كسي ساحت روئيايي آن را

                                                 شعرهم حتي با وضو بر سر سجاده تنهايي من مي آيد!

تو كجايي سهراب ؟

                    به خدا نزديكي ، خبرش ده كه زمين

                                                  قصد سوئي دارد

                                                                 كودتا نزديك است

                                                                                 بر عليه انسان

و چه لبخند مليحي است غرور شيطان

                                       به بشر مي بالد و بر او سجده سنگين كرده

و چه تحقير بزرگي است

                        بشر را شيطان

                                         و شگفت است غبار قرآن

                                                                   و قريب است غروب عرفان

تو كجايي سهراب ؟

            كعبه را هم ديدم

                              پر بدعت بود

                                         و خدا مي داند به دلش نفرت بود

                                                              و خدا هم تنها بود

                                                                        و به تنهايي او هيچ كسي شك نكند

ناوداني داشت ز طلاي خالص

                           دل مردم اما مس قرمز بود

                                                حجر هم غمگين بود

                                                                  و نمازم باطل !

چه طوافي سهراب ؟

                    چه صفايي سهراب ؟

                                   كعبه هم جان مي داد

                                                      نفسش سنگين بود

                                                                        و خدا هم مظلوم !

 تو كجايي سهراب؟

                     خوش به حالت رفتي

                                     و نديدي كه چه سان

                                                       هتك حرمت شده بر ساحت تنهايي او

تو كجايي سهراب ؟

                  در همانجا باش

                                  چشم را ميبندم ، جور ديگر مي بينم

                                                                          قايقي مي سازم

تنهايي من ، طاقت تنهايي تنهاي تو را مي فهمد

                                                     منتظر باش

                                                               كه مي آيم . . . . .  برگرفته ازدل نوشته های عباس راه چمندیhttp://delestan7.blogfa.com/                                                  

نظرات شما عزیزان:

نوشته شده در تاريخ جمعه 13 خرداد 1390برچسب:,

توسط اهورا |